Φτώχεια, πρόοδος και συντήρηση

“Θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς μου που ζουν σ’ ένα μικρό χωριό στην Ιταλία, γιατί μου έκαναν το μεγαλύτερο δώρο, τη φτώχεια!”

                                                                                                                                                                                  Roberto Benigni

Με τη φράση αυτή, ο Roberto Benigni εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς τους γονείς του στην απονομή των βραβείων Oscar για την ταινία “La Vita E Bella”. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έλεγε τότε, ούτε η τελευταία. Πολλες φορές μέσα από συνεντεύξεις του αλλά και τα έργα του θα μπορούσε να πει κάνεις ότι εξυμνεί με ένα περίεργο τρόπο τη “φτώχεια” ως τη “μητέρα όλων των αγαθών”, συνδέοντας την με την πρόοδο και τη δημιουργικότητα.

Η άποψη αυτή του Ιταλού αρχικά φαίνεται απολύτως οξύμωρη, έως και ουτοπική. Τηρουμένων όμως των αναλογιών της "ανεπτυγμένης δύσης", ενέχει και αλήθεια και ρεαλισμό. Και αυτό γιατί, πράγματι, ενώ από τη μία η φτώχεια φέρνει ένα σωρό δεινά και λειτουργεί ανασταλτικά για πολλά πράγματα, ταυτόχρονα μπορεί να οξύνει τις αισθήσεις και να στρέψεί τους ανθρώπους στη δράση, τη δημιουργία και εν τέλει να οδηγήσει στην αποτίναξή της. Και αυτό γιατί όταν κάποιος βρίσκεται σε αυτή τη δυσμενή κατάσταση έχει δύο ξεκάθαρες επιλογές: ή να λειτουργήσει παθητικά και να παραδοθεί σε αυτήν ή να γίνει επιθετικός και να παλέψει να ξεφύγει. Οταν συμβαίνει το πρώτο η κατάσταση παραμένει σταθερή και δεν υπάρχει επίδραση σε τίποτα, δηλαδή έχουμε συντήρηση. Για να συμβεί όμως το δεύτερο, απαιτείται πληθώρα αλλαγών στη θεώρηση των πραγμάτων και τόλμη στις πράξεις, καινοτόμα σκέψη και καθημερινός επαναπροσδιορισμός πολλών πραγμάτων, έχουμε δηλαδή πρόοδο.

Με βάση αυτήν την άποψη λοιπόν, κοιτάζοντας τη σημερινή ελληνική κοινωνία θα δούμε ότι ξαφνικά περιήλθε σε μια κατάσταση “φτώχειας”. Θα δούμε όμως επίσης, ότι μετά από έξι χρόνια αρχίζει και φαίνεται ότι κλίνει προς την επιλογή της προόδου, ενώ σιγά σιγά απομακρύνεται από την επιλογή της συντήρησης. Τα δείγματα, αν και εμφανίζονται δειλά δειλά, είναι σαφή.

Μετά από ένα παρατεταμένο μούδιασμα ακολούθησε μια παθητική και ανούσια άρνηση των δεινών που μας βρήκαν {αγανακτισμένοι}, και έπειτα μια απραξία λόγω φόβου, όταν ανακαλύψαμε ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα πλέον με γλυκανάλατες συγκεντρώσεις έξω από τη Βουλή, όσες μούτζες και να ρίξουμε στους πολιτικούς. Και εκεί ακριβώς ήταν που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε και να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς συνέβη ώστε να καταλάβουμε πια είναι η κατάσταση που βιώνουμε. Σταματήσαμε σιγά σιγά να επιδιδόμαστε σε παράπονα και αφορισμούς και αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε και να μαθαίνουμε. Να συζητάμε για τα κοινά και την πολιτική, ψάχνοντας να βρούμε νέους δρόμους για το πως θα μπορούσαν να βελτιωθούν τα πράγματα. Εν κατακλείδι: καταφέραμε επιτέλους σαν κοινωνία να απελευθερωθούμε από το νοσηρό lifestyle της Τατιάνας και του Κωστόπουλου, τον ατομισμό και την ψευδαίσθηση ότι δεν μας επηρεάζει η πολιτική και τα κοινά. Αρχίσαμε έτσι όλο και περισσότερο να προβληματιζόμαστε για τις ζωές μας σε συλλογικό επίπεδο. Το κάναμε δε συζητώντας και αλληλεπιδρώντας.

Αυτή λοιπόν ίσως είναι και η σημαντικότερη και πιο ελπιδοφόρα αλλαγή που επέφερε στη ζωή μας η κρίση και η “φτώχεια” στην οποία ξαφνικά βρεθήκαμε. Γιατί πλέον έχει οξυνθεί η κρίση μας και έχει αυξηθεί η προσοχή μας σε πράγματα που παλαιότερα ουδόλως μας ενδιέφεραν, υιοθετώντας έτσι μια πιο ψύχραιμη θεώρηση των πραγμάτων. 

Εχουμε διαμορφώσει ένα κλίμα συλλογικότητας και επικοινωνίας και αυτό είναι που πρέπει να παγιώσουμε και να διευρύνουμε. Είναι ανάγκη να δημιουργήσουμε πλατφόρμες δημοσίου διαλόγου όπου θα συμμετέχουμε, θα κρίνουμε και θα αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας. Θα ενημερωνόμαστε και θα διαμορφώνουμε απόψεις και πεποιθήσεις. Ετσι θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε τον δικό μας τρόπο έκφρασης και σκέψης, τη δική μας ταυτότητα και επιτέλους δικό μας αυθεντικό modus vivendi. Ενα modus vivendi το οποίο θα εξασφαλίζει πάντα το ασφαλές συλλογικό περιβάλλον που χρειαζόμαστε, ώστε απέναντι σε κάθε είδος “φτώχειας” να επιλέγουμε την πρόοδο και όχι τη συντήρηση.

Αλήθειες και Ψέματα

Την Τετάρτη 5 Μαρτίου αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα “notioanatolika.gr” σχόλιο το οποίο αναφέρει ένα ψέμα, μια απόκρυψη αλήθειας, ένα άλλο ψέμα και μία αλήθεια.

Ψέμα 1: Αναφέρει ο συντάκτης του κειμένου ότι ο Υποψήφιος Δήμαρχος Κωνσταντίνος Μπουλμέτης κατά την ομιλία προέτασσε τον εαυτό του. Επιχειρηματολόγησε δε επ’ αυτού υποστηρίζοντας ότι έκανε αναφορές του τύπου : «εγώ και…». Η συγκεκριμένη λέξη αναφέρθηκε μόνο μία φορά και όχι παραπάνω. Καμία παρόμοιου τύπου αναφορά δεν έγινε. Συνεπώς ο ισχυρισμός αυτός καθίσταται απόλυτα ψευδής.

Απόκρυψη αλήθειας: Η φράση “εγώ και..” έχει αρχή και συνέχεια : “ Κυρίες και Κύριοι καταλάβατε ότι είμαστε οι μοναδικοί που έχουμε πρόγραμμα. Ο Στρατηγικός Σχεδιασμός μας είναι αποτέλεσμα της δουλειάς που έχουμε ξεκινήσει εγώ και οι συνεργάτες μου εδώ και μερικούς μήνες και θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για το μεράκι τους, τη διάθεσή τους και τις πολύτιμες γνώσεις τους.” Είναι γεγονός, ότι η μοναδική φορά που ο ομιλητής αναφέρθηκε στον εαυτό του ήταν για να εξάρει και να ευχαριστήσει τους συνεργάτες του. Και εν τέλει να τονίσει τη συλλογικότητα που διέπει τον συνδυασμό ο οποίος πρώτα εργάζεται και ύστερα επικοινωνεί.

Ψέμα 2: Αναφέρει πάλι ο συντάκτης ότι ο επικεφαλής του συνδυασμού “Οφείλουμε στον Άνθρωπο” “δεν δίστασε να τα βάλει με όλους τους υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους των άλλων παρατάξεων αποκαλώντας τους τρόπαια των υποψηφίων δημάρχων.”

Εδώ το ψέμα έχει κάποια σοβαρότητα και έγκειται στο ότι απλούστατα ο κ. Μπουλμέτης δεν καταφέρθηκε εναντίον κανενός υποψηφίου. Αντιθέτως αναφέρθηκε σε επικεφαλείς, και όχι σε όλους, αλλά σε αυτούς που αντιμετωπίζουν τους συμβούλους τους σαν τρόπαια, κυκλοφορώντας με ένα χαρτί στο χέρι και λέγοντας: « ΕΓΩ αυτούς έχω… και ο ένας έχει 500 κομμάτια, ο άλλος 300 κομμάτια…. Είμαι σίγουρα Δήμαρχος» .

Η Αλήθεια: Όντως με την παρουσία του συνδυασμού “Οφείλουμε στον Άνθρωπο” έχουμε νέα ήθη στη πολιτική σκηνή της Παιανίας. Και αυτά τα ήθη δεν συμπλέουν με το παρασκήνιο και δεν μακιαβελίζουν. Δεν λένε ψέματα, δεν διαπλέκονται και δεν θα διαπλακούν.

Δυστυχώς, ενώ αρχικά η ιστοσελίδα notianatolika.gr δεν κάλυψε καν την εκδήλωση, τώρα λειτουργεί αμιγώς προπαγανδιστικά εκτελώντας “χρέη” φερεφώνου ανθρώπων, που τους έχει πειράξει το γεγονός ότι τόλμησε κάποιος να κάνει τίμια πολιτική αντιπαράθεση. Είναι φυσικό να έχει πειράξει το γεγονός ότι αναδείχθηκε μια προφανής αλήθεια: όποιος αξιώνει να διοικήσει και ζητά την εμπιστοσύνη του κόσμου, πρέπει να τον σέβεται και πρέπει να έχει πρόγραμμα.

Σαν έκκληση λοιπόν: ας σταματήσουν μερικοί να επιχειρούν χαμηλού επιπέδου προπαγάνδα και ας αρχίσουν να βγαίνουν σιγά-σιγά από το παρασκήνιο για να αντιπαρατεθούμε ευθέως, πολιτικά και ποιοτικά. Το οφείλουμε όλοι στους εαυτούς μας, το οφείλουμε στον άνθρωπο.

Η Πολιτική δεν είναι ντροπή

Την στιγμή που στις εκλογικές διαδικασίες βλέπει κανείς όλο και περισσότερο να κυριαρχεί η ψηφοθηρία, οι πελατειακές σχέσεις κι από την άλλη η κατάρτιση προγραμμάτων και στρατηγικών σχεδιασμών περνά σε δεύτερη μοίρα, είναι φυσικό να υπάρχει μια γενικότερη αποστροφή για το πολιτικό σύστημα και αυτούς που το εκπροσωπούν. Όταν πολιτευόμενοι διεκδικούν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων με μοναδική πρόθεση να εκλεγούν, χωρίς να έχουν σκεφτεί το πως θα διοικήσουν, τότε είναι αναμενόμενο να προκαλούν απογοήτευση. Κάπως έτσι καταλήξαμε ο όρος «πολιτική» να θεωρείται κάτι κακό και να αποφεύγεται να χρησιμοποιείται.

Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά διαφορετική. Οδηγηθήκαμε σε αυτή την μη ποιοτική κατάσταση, ακριβώς γιατί όσοι διοικούσαν για πολλά χρόνια γινόντουσαν όλο και λιγότερο πολιτικοί.Περιορίζονταν σε ρηχές δοσοληψίες και φτηνές Δημόσιες Σχέσεις. Φυσικά κάλυπταν την πολιτική τους απραξία με επικοινωνιακούς (και όχι πολιτικούς) ελιγμούς. Η βαρύγδουπη ρητορική και η εικόνα, αντικατέστησαν την ουσία και τις πράξεις. Κι όλα αυτά την ώρα που όλο και περισσότερα αξιώματα καταλαμβάνονταν από ανθρώπους που διατείνονταν ότι δεν είναι πολιτικοί. Όμως είχαν δίκιο, γιατί εκεί που απουσιάζει η πολιτική συμπεριφορά ακμάζει η ιδιοτέλεια, η διαφθορά κι οι πελατειακές σχέσεις όπου εν τέλει απουσιάζει η πολιτική βούληση.

Ερχόμενοι λοιπόν τώρα «στα του οίκου μας» και τις επικείμενες εκλογές του Μαΐου, ο Υποψήφιος Δήμαρχος κ. Σπύρος Στάμου τόνισε κατά την ομιλία του στο μουσείο Βορρέ, ότι δεν είναι πολιτικός και ότι δεν έχει μάθει να κάνει πολιτικούς ελιγμούς. Η πεποίθηση αυτή θα ήταν λογική και δίκαιη αν όσοι διοικούσαν όλα αυτά τα χρόνια και οδήγησαν στη γενικότερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, ασκούσαν πολιτική. Ο κ. Στάμου θα είχε δίκιο αν η άσκηση πολιτικής περιοριζόταν μόνο στην διάπραξη πολιτικών ελιγμών. Το να διεκδικείς ένα Δήμο παράγοντας πολιτική, δεν είναι ντροπή. Είναι βαθιά ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους.
Είναι επικίνδυνο οποιοσδήποτε διεκδικεί την εξουσία να αποποιείται την πολιτική του ταυτότητα διότι εάν εκλεγεί δεν θα μπορέσει να αποτρέψει αυτούς που θα επιχειρήσουν να την καταχραστούν, όπου πάντα θα υπάρχουν.

Στη χώρα που γέννησε την πολιτική και την Δημοκρατία έχουμε το χρέος να ασκούμε πολιτική και να διασφαλίζουμε τη Δημοκρατία. Την σημερινή εποχή περισσότερο από ποτέ, έχουμε ευθύνη να παράγουμε επιτέλους πολιτική και όχι να συνεχίσουμε να απέχουμε της πολιτικής ιδιότητας, όπως έκαναν αρκετοί μέχρι σήμερα κατέχοντες και διεκδικούντες δημόσια αξιώματα.

Αμαρτίες..

Η Παιανία έχει τις δυνατότητες να γίνει μια ευχάριστη και λειτουργική πόλη, ακόμη και στην σημερινή δύσκολη εποχή. Η γεωγραφική της θέση και το φυσικό περιβάλλον ενδείκνυνται για μία υψηλή ποιότητα ζωής. Δυστυχώς, όμως, είναι αποκομμένη πολιτιστικά και συγκοινωνιακά από τη πρωτεύουσα. Δεν εκμεταλλεύεται στο ελάχιστο τους εναλλακτικούς οικονομικούς πόρους που είναι οι μόνοι που σήμερα μπορούν να χρηματοδοτήσουν ουσιαστικώς έναν Δήμο. Δεν αξιοποιεί φυσικό πλούτο και ανθρώπινο δυναμικό. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η ποιότητα ζωής να κυμαίνεται αναλογικά σε χαμηλά επίπεδα.

Οι λόγοι για τη σημερινή κατάσταση άπτονται της οικονομικής και πολιτικής κρίσης που διέπουν τα τελευταία χρόνια τη χώρα. Για την ακρίβεια όλες οι αιτίες συγκλίνουν στα εξής δύο στοιχεία: το πρώτο είναι η εσωστρέφεια που κυριαρχεί μέχρι και σήμερα στη διοικητική συμπεριφορά των πλειοψηφούντων Δημοτικών μας Αρχών. Το δεύτερο, η αδυναμία των εκάστοτε διεκδικούντων την εξουσία, να καταρτήσουν έναν εφαρμόσιμο και σαφή προγραμματικό σχεδιασμό.

Σε ότι αφορά την εσωστρέφεια, έχει καταστεί πλέον αδιαμφισβήτητο οτι ένας Δήμος, σαν αυτόν της Παιανίας, δεν μπορεί να δραστηριοποιείται απομονωμένος από το ευρύτερο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ανήκει. Πολιτιστικές και οικονομικές δραστηριότητες θα πρέπει να ενσωματωθούν στις ανάγκες του διευρυμένου κοινωνικού συνόλου που αποτελούν οι πληθυσμοί της Πρωτεύουσας και των γύρω περιοχών. Η οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της πόλης μας, επιβάλλει τη διαμόρφωση ενός τόπου που θα προσελκύει ανθρώπους, προάγοντας τη κουλτούρα και τις παραδόσεις του.

Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί καν να επιχειρηθεί, αν πρώτα αυτός που το επιχειρεί δεν ξέρει με κάθε λεπτομέρεια σε τι στοχεύει και με ποιόν τρόπο. Ειναι πρόδηλο οτι ένας σύγχρονος Δήμος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς έναν άρτιο στρατηγικό σχεδιασμό. Δεν μπορεί οι διοικούντες να αυτοσχεδιάζουν. Ταυτόχρονα, είναι θέμα σεβασμού και ευθύνης απέναντι στους δημότες, όλοι όσοι διεκδικούμε την εμπιστοσύνη τους, να ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε να κάνουμε, να το πουμε με ξεκάθαρο λόγο και να εξασφαλίσουμε οτι μπορούμε να το επιτύχουμε. Τέλος, η απουσία ένος σαφούς προγράμματος φανερώνει την απουσία βούλησης για πραγματικό έργο.

Τα παραπάνω είναι δύο “αμαρτίες” στις οποίες, πολλές μέχρι τώρα Δημοτικές Αρχές υπέπεσαν. Σήμερα πολλοί πολιτευόμενοι συνεχίζουν να ακολουθούν την πεπατημένη. Πολλοί υπόσχονται προσωπικές εξυπηρετήσεις και δίνουν γη και ύδωρ σε ξεπερασμένους παράγοντες προς άγραν ψήφων. Πολλοί έχουν σαν προτεραιότητα τους να εκλεγούν και όχι να διοικήσουν. Εμείς το μόνο που έχουμε να υποσχεθούμε είναι οτι βλέπουμε και κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά. Η προτεραιότητα μας είναι να διοικήσουμε και να κάνουμε τον τόπο μας εφαλτήριο για τη πρόοδο όλων μας. Αυτό το αποδεικνύουμε στο πιό σκληρό βαθμό μέσα από τις προεκλογικές πράξεις μας και τον δίκαιο αγώνα που κάναμε για να δώσουμε σάρκα και οστά στο εγχείρημά μας. Από τον τρόπο με τον οποίο καλούμε τους ανθρώπους να μας εμπιστευτούν, να συνεργαστούν και να συμπορευτούν μαζί μας. Μένουμε πιστοί στις αρχές μας με κάθε κόστος. Δεν εκμαιεύουμε, ούτε εκβιάζουμε την ψήφο των δημοτών. Αντί αυτού, με αξιοπρέπεια και σεβασμό δίνουμε προτάσεις, λύσεις και εν τέλει το όραμα στο οποίο πολλοί πίστεψαν αλλά κανείς δεν κατάφερε να πραγματώσει. Το όραμα στο οποίο κανείς πλέον δεν τολμά να  αναφερθεί. Θέτουμε εαυτούς σε ευρεία κρίση. Δηλώνουμε, χωρίς το φόβο τις προθέσεις μας, γιατί πιστεύουμε και αγαπάμε την πόλη μας. Γιατι δεν ξεχνάμε το παρελθόν, σεβόμαστε το παρόν και δημιουργούμε το μέλλον.

Η Παιανία, οι εκλογές και το ύφος

Το παρόν είναι ένα προσωπικό blog. Είναι ο “χώρος” μέσα από τον οποίο θα επιχειρήσω να εκφράσω τις απόψεις μου και να γνωστοποιήσω τις πεποιθήσεις μου σχετικά με την Παιανία και κατ’ επέκταση τις εκλογές που έρχονται και αυτούς που συμμετέχουν.

Σημαντικό σε αυτή τη διαδικασία είναι οτι ειπωθεί να διέπεται από σεβασμό, όχι όμως ψεύτικο καθωσπρεπισμό. Κατά τη διαρκεια του προεκλογικού αγώνα είναι επιτακτική ανάγκη οι πολιτευόμενοι να τολμήσουμε να εκφραστούμε ξεκάθαρα και, χωρίς μεσοβέζικες ρητορικές και συμπεριφορές, να δηλώσουμε ξεκάθαρα ποιοί είμαστε και για ποιόυς λόγους κάνουμε οτι κάνουμε.

Ας υποστηρίξουμε όλοι τις πολιτικές μας ιδέες και απόψεις με σαφή επιχειρήματα, μακριά από συγκεχυμένους κιτρινισμούς. Πολίτες και πολιτευόμενοι, ας κάνουμε τις εκλογές μια συλλογική διαδικασία προόδου, αλήθειας και ελπίδας.